Kelimenin tam anlamıyla “dağınık melodiler” anlamına gelen Sanjo, kum saati şeklindeki bir davul olan janggu’da davulun eşlik ettiği enstrümantal bir solo içeren geleneksel Kore müziği tarzıdır. Sanjo sanatı, geleneksel Kore melodisinin ve ritminin, nesilden nesile ezberci nesil tarafından aktarılmış olabilecek gerçek bir kristalizasyonudur.
Sanjo, geleneksel Kore müziğinin en popüler türlerinden biri olarak daha hızlı tempolarda ara vermeden çalınır. Tamamen enstrümantal müziktir ve bireysel bir çalışma sırasında ritmik ve melodik modlardaki değişiklikleri içerir. Tempo her harekette artar. Sanjo’nun genel tarzı, yavaş hareketlerde slaytlar ve daha hızlı hareketlerde ritmik karmaşıklıkla işaretlenir.
Janggu’yu yenen davulcu aynı zamanda seyirciyi memnun etmek için chuimsae (ünlem) yapar. Seyirci ayrıca sanjo dinlerken heyecanlı duygularını chuimsae ile ifade edebilir. Büyük bir chuimsae, iyi bir performansı gösterir, böylece müzisyen daha iyi bir performans yapabilir. Pansori gibi chuimsae de sanjo’da önemli bir rol oynar. Chuimsae olmadan müzik anlamsızdır. Chuimsae, bir sanjo performansı sırasında müzisyen ve izleyiciyi birbirine bağlar. Sanjo’da neredeyse her Kore geleneksel müzik aleti kullanılır: gayageum, geomungo, daegeum, haegeum, piri, taepyeongso, ajaeng, danso.
Sanjo’nun gayageum için Kim Chang-jo (1865–1920) tarafından 1890 civarında geliştirildiği söyleniyordu. Daha sonra, geomungo ve Kore flütleri de dahil olmak üzere diğer geleneksel Kore enstrümanlarına genişletildi. Erken gelişimi, pansori, sinawi ve Kore şamanizminin performansları dahil olmak üzere diğer geleneksel müzik türleri tarafından bilgilendirildi.
Daegeum’da (geleneksel bir Kore enine flüt) çalınan Daegeum sanjo, 1920’lerde geliştirildi. O zamandan beri sanjo’nun en popüler biçimlerinden biri haline geldi. Bugünün önde gelen uygulayıcısı Yi Saenggang’dır.
Sanjo geleneksel olarak bir tür minsogak veya halk müziği olarak tanımlanır.
Chôlla, Ch’ungch’ông ve güney Kyônggi eyaletlerinde şaman şarkısına ve dansına eşlik eden ritüel müzik olan sinawi’den yenilendiği için sanjo, p’ansori ile güçlü bir müzikal akrabalığa sahiptir. 1890’larda kayagûm ustası Kim Ch’angjo (1865-1920) tarafından başlatıldığına ve ardından diğer yaylı ve üflemeli çalgıların yaratıcı oyuncuları tarafından başlatıldığına inanılıyor. Sanjo’nun tamamı ezbere aktarılan müzikal “metni”, belirli “okullar” (örneğin, falanca ustası) olarak bir araya getirilmiş Koreli ritmik, melodik ve modal dehaların hazine evidir. Sanjo, p’ansori ile aynı ritmik döngüleri kullanır: fark, sanjo’daki ritmik ilerlemenin, yavaştan hızlıya doğru doğrusal sırayı koruması, oysa p’ansori’de ritmin, hikaye anlatımının doğrusal olmayan dönüşleri ve kıvrımlarıyla dalgalanmasıdır. Nesilden nesile, cümle kelime öbeği, sanjo herhangi bir yazılı not olmadan ezbere öğrenilir. kômun’go sanjo’nun No. Başlangıç olarak, birkaç başka enstrümandaki kreasyonlar tek tek Kore’nin somut olmayan kültürel varlıkları listesine eklendi. Sanjo’nun edebi çevirisi olan “dağınık melodi” yi nasıl yorumluyoruz? Pansori örneğinde olduğu gibi, sanjo son derece doğaçlama bir ruhtan doğdu. Bu nedenle, bir “besteci”nin müdahalesi olmadan, tamamen ömür boyu edinilen ve eğitimin güçlü yönlerine dayanan deneyimli bir oyuncu, bir caz müzisyeninin yapacağı gibi bir numara dokuyabilmelidir.
Kompozisyon
Sanjo’nun bileşimi kişilere, aletlere ve zamana bağlı olarak değişir. Bununla birlikte, sanjo genellikle yavaş bir jinyangjo ritmi ile başlar (Jinyangjojangdan; pansori veya sanjo’da kullanılan çok yavaş ritim) ve daha hızlı hale gelir, bir danmori ritmi gibi çok hızlı bir ritimle biter ve seyircide coşku yaratır. Yavaş bir ritimden başlayarak, seyirci yavaş yavaş şarkının melodisine gömülebilir. Sanjo, oyuncunun çeşitli yönlerini ifade ediyor. Sanjolar sabit müzik değildir. Müzisyen, orijinal varyasyonlarla yeni müzik yapabilir. Sanjo, müzisyenlerin zamanla değişen yeni besteler yaptıkları sonsuz melodilere sahiptir.
Kaynakça:
https://en.wikipedia.org/wiki/Music_of_Korea
RaSeliR 